[SF] MILK PART 2

[SF] MILK PART 2


PAIRRING LEETEUK X DONGHAE




ย้อนกลับไปยังเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เมื่อไม่นานนัก

บนเวทีคอนเสิร์ต ที่เต็มไปด้วยไฟและสปอร์ตไลท์ที่ฉายเข้ามาที่กลางเวที เบื้องหน้าของร่างเล็กเป็นพิธีกรที่กำลังทำหน้าที่อย่างไม่หยุดหย่อนดงเฮจิ๊ปากไปมาหลายรอบ เมื่อดงเฮพยาพยามปล่อยมือขวาของตัวเองไปสะกิดร่างสูงข้าง ๆ

ลีทึกยืนยิ้มกว้างแจกจ่ายให้แฟนคลับเบื้องหน้า อย่างไม่สนใจแรงสะกิดจากมือเล็ก ๆ เลยซักนิด ดวงตากลมโตเหลือบมองร่างสูงเล็กน้อย ก่อนจะต้องหันกลับไปยิ้มให้กล้องอย่างที่ร่างสูงทำบ้าง

.....ปลาน้อยขัดใจ!!! พี่ลีทึกรู้บ้างไหม.....

ดงเฮมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่ เหมือนจะหันมามองเขา....แต่ก็ไม่ เพราะสายตามันมองเลยเขาไป พี่ลีทึกนี่ จะเอายังไงกับปลาน้อยห๊ะ!!

ดี...ปลาน้อยจะไม่สนใจพี่แล้วคอยดูสิ!!!

เมื่อคิดได้อย่างนั้นร่างเล็กจึงรีบปรี่ไปยืนข้างฮยอกแจทันที

“นายมายืนอะไรฝั่งนี้ดงเฮ” ฮยอกแจถามอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ

เมื่อเห็นเพื่อนตัวเล็กเจ้าของใบหน้าน่ารักเดินยิ้มแป้นมายืนกับตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกมาร์คตำแหน่งของเจ้าตัวเอาไว้ฝั่งนู้นนี่ แล้วปลาน้อยมาทำอะไรตรงนี้กันล่ะ แถมตอนนี้นะ ดวงตาสวยๆของรุ่นพี่ลีทึกจ้องมาทางฮยอกแจจนไก่เหงือกแดงจนลุกซู่ไปหมดแล้วนะ

‘ พี่ครับ...ปลาน้อยของพี่น่ะ มันมาเองนะครับ ผมไม่ได้เรียกเลย ‘ ฮยอกแจพยายามส่งสายตาไปบอกรุ่นพี่หน้าหน้าวง แต่ดูจะไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไหร่นักจึงได้แต่ยืนเหงื่อซึมชื้น

“เหอะน่า อยากยืนข้างนายไง” ร่างบางยิ้มหวานอย่างที่ฮยอกแจนึกกลัว...ดงเฮมันจะมาไม้ไหนของมัน?

เสียงเริ่มเพลงเริ่มขึ้น แต่ดงเฮไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ร่างเล็กยังคงยืนโบกมือไปมาให้แฟนคลับ แต่ก็โบกได้ไม่นาน เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น ใบหน้าน่ารักยิ้มแก้มปริให้กับเสียงร้องสดของลีทึก

.....ทำไมมันช่างน่าฟังแบบนี้นะ....

ทั้ง ๆ ที่มีเสียงพี่คังอินกับซองมินด้วย แต่ดงเฮกลับทำเป็นไม่ได้ยินมันเสียอย่างนั้น....แต่แล้วรอยยิ้มของดงเฮก็ต้องยิ้มค้าง เมื่ออีกฝากหนึ่งของเวทีที่เจ้าของดวงตาคู่สวยที่กำลังร้องเพลงด้วยสีหน้ามีความสุขอยู่นั้น

มือใหญ่ๆ ของคังอินก็โผล่มาจากไหล่อีกข้างของลีทึก

ปลาน้อยไม่ปลื้ม!!!

ดงเฮมองพี่ชายที่แสนใจดีด้วยสายตาตัดพ้อ แต่ผู้เป็นพี่ชายกลับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสายตาชิ้ง ๆ ของดงเฮเลย เจ้าตัวกลับหันไปยิ้มกับคังอินอีกต่างหากแน่ะ

รู้ว่าชอบร้องเพลง....ปลาน้อยก็ชอบ.....

ถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่ว่าทำไมถึงได้หงุดหงิดมากขนาดนี้ แต่เขารู้แค่ว่า......

.....แต่ปลาน้อยไม่อนุญาตให้พี่ชอบพี่หมี!!!.....

‘ เอาซิ...พี่ให้พี่เอามือเกาะไหล่ได้ได้ ดงเฮก็ทำแบบนี้กับไก่ได้เหมือนกัน(?)’

เมื่อคิดได้อย่างนั้นฝ่ามือเล็กของดงเฮเอื้อมมือไปคว้ามือใหญ่กว่าของเพื่อนรัก และสอดมือประสานกับฮยอกแจไว้ทันที จนอีกฝ่ายหันมามองด้วยหน้าตาฉงนเพียงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับพฤติกรรมแปลก ๆ ของเพื่อนตัวน้อยเท่าไหร่

ดงเฮยังทำตัวเป็นเริงร่ากับฮยอกแจ ไม่เว้นแม้กับรุ่นพี่ร่างสูงอย่างฮันกยองและเยซอง ที่เดินมาหยุดอยู่ด้านหน้าตัวเองกับฮยอกแจ โดยไม่ได้รู้สึกตัวเลยว่าดวงตาคู่สวยคู่นั้นกำลังมองมาอย่างน้อยใจ.....

‘ ที่เห็นคนที่ตัวเองรักทำตัวสนิทสนมกับคนอื่น ‘ ก่อนจะรู้สึกที่แรงกอดเบาๆจากรุ่นน้องที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างคังอิน

“เอาหน่าพี่...เดี๋ยวผมจะช่วยสอนวิธีที่ทำให้ปลาน้อยตกหลุมรักพี่เอง”

“เอารางวัลแบดบอยของผมเป็นประกันเลยคอยดูสิ...ปลาน้อยไม่มีทางหนีพี่ไปไหนแน่ๆ”

ลีทึกหันไปยิ้มให้กับรุ่นน้องที่เอ่ยปลอบใจบางๆก่อนจะกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ



“นายก็เลยกะแกล้งจับมือกับฮยอกแจให้ทึกกี้มันหึงว่างั้น?”ฮีซอลถามกลับอย่างยิ้ม ๆ เมื่อฟังดงเฮเล่าเรื่องเป็นตุเป็นตะ

“เปล่านะ!!!“ ดงเฮรีบปฎิเสธออกมาทันที

“แล้วที่สำคัญพี่ลีทึกน่ะสนผมที่ไหน เหอะ...พอพี่หมีกอดเข้าหน่อยยิ้มหวานเชียว แน่ดิ...ผมมันไม่ได้รูปร่างสูงใหญ่เหมือนพี่คังอินนิ” ดงเฮเอ่ยตัดพ้อเบา ๆ

‘ ดูทำเข้า...แล้วอย่างนี้ยังจะปฎิเสธอีกว่าไม่ได้แกล้งให้เขาหึงตัวเอง ‘ ดวงตาเรียวมองใบหน้าน่ารักของน้องชายตัวเล็กอย่างปลงๆ

“เอาน่า...พี่เชื่อว่ามันไม่ได้ตั้งใจหรอก” ฮีซอลเอ่ยขึ้นเพราะเชื่ออย่างนั้น

“ผมไม่เชื่อหรอก...ชิส์” ปลาน้อยสะบัดขึ้นอย่างงอนๆ

“เอาน่าดงเฮ ใจเย็น ๆ กลับเข้าห้องพักก่อนไป” ฝ่ามือเรียวของฮีซอลตบหลังร่างเล็กเบาๆ ก่อนจะวาดแขนโอบรอบคอเจ้าปลาตัวน้อยนี่กลับเข้าห้องพัก

ทันทีที่กลุ่มสุดท้ายของซุปเปอร์จูเนียร์ก้าวเข้าห้องพักมา เสียงทุ้มนุ่มที่ดงเฮชอบนักชอบหนาก็โพล่งเสียงดัง และรีบพุ่งตัวมาหาเจ้าของร่างเล็กทันที

“ดงเฮหายไปไหนมาหืม”

“พี่นั่นแหล่ะ หายไปไหน...ชิ” ดงเฮหันหน้าหนีน้อย ๆ แต่ดวงตากลมโตก็ยังไม่วายแอบเหลือบมองปฏิกิริยาของร่างสูงกว่า

“พี่ก็นึกว่าเราเข้ามาแล้ว หาตั้งนาน” ลีทึกตอบพาซื่อ จนร่างเล็กที่ได้ยินทนหาเรื่องต่อไม่ไหวด้วยความรู้สึกผิด

“ก็....ก็.....ผมรอพี่ตรงทางลง” ดงเฮตอบอย่างตะกุกตะกักพร้อมกับความคิดที่ไม่เข้าใวเหมือนกันว่า

‘ ไหงเขากลายเป็นคนผิดซะแล้วล่ะ ‘

“พี่ไม่ได้ว่าอะไรเราซักหน่อย....ปลาน้อยของพี่” ใบหน้าหล่อยิ้มหวานให้ดงเฮ....พลางใช้อีกมือขยี้เบา ๆ ที่เส้นผมนุ่มของร่างเล็ก

“อ๊ะ....พี่นิ....พี่ลีทึก!” ดงเฮจับผมตัวเองเบา ๆ และมองร่างสูงที่เพิ่งเดินจากไป

.....นี่ไม่ได้รู้สึกรู้สาเรื่องที่ปลาน้อยขัดใจเลยใช่ไหม?......




+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+TO BE CONTINUE+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+*+



ขอโทษท่านผู้อ่านด้วยนะคะ มันโพสท์ยาวๆไม่ได้อ่ะค่ะ

เหตุผลที่งอนน่ารักสะบัดเลย (=v=)b
ปลาน้อยไม่รู้ใจตัวเองชิมิล่ะ~ ฮิ้ววววววว
ทำเป็นเรียกร้องความสนใจ แหม่ๆ
แต่นิสัยตรงนี้แอบตรงกับตัวจริงนะเนี่ย
ทงเฮน่ารักเกินไปแล้วล่ะ


ปล. พี่จะลองแก้ไขให้โพสยาวๆได้นะ T^T

ชอบจังตรง ปลาน้อยไม่ปลื้ม!!

อิๆ

ชอบประโยคเนี้ย

"ปลาน้อยขัดใจ"

นึกว่างอลอะไร ที่แท้ก็งอลที่ให้พี่หมีกอดนี่เอง